Bulgaria: here we are

  • Geplaatst op: 1 August 2015
  • Door: Albert

We zijn op dit moment in Borilovo. Het is een klein dorp, een kilometer of 15 buiten Zagora. We zitten op de bovenverdieping van een mooi huis. We hebben uitzicht (overdag tenminste) op het middengebergte van het Balkangebergte: ongeveer 550 meter hoog. De eigenaars van het huis hebben dit huis een jaar of 5 geleden gebouwd, na de pensionering van Stefan. Ze woonden toen nog in Sofia. Stefan is oud-zeeman en vliegenier. Hij spreekt goed Engels en Duits. Hristina, de moeder van Maria, spreekt vloeiend Bulgaars en een beetje Duits. Ze zei dat ze Frans sprak, maar toen ik alleen maar vroeg hoe lang ze al hier woonden, kwam ze niet verder dan “oui”. Maar het zijn aardige mensen en we moeten onze draai daar vinden.
In het gastenboek stond al dat we hebben overnacht in Craiova. Het was een goede plaats waar we ’s avonds nog een hapje konden eten: de kamers waren van het Ceaucescu-tijdperk, maar om een nachtje te verblijven was prima. Op zo’n moment mis je toch Stephan: die had ons voor dezelfde prijs een drie-sterrenhotel met minimaal 1 Michelin-ster bezorgd. Met yakuzi en bubbelbad. Helaas.
’s Morgens vroeg om 7.30 uur rap vertrokken (ik iets te rap) en op weg naar Bechet, de grensplaats die we hadden bedoeld. Onderweg wel iets heel bizars. Nee, niet die platgereden hond met opgesperde kaken, dat is niet zo bizar. Bizar is het werken op de weg. Werkelijk ongelooflijk wat we zagen. Op een doorgaande weg, amper twee stroken breed, zaten midden op de weg, zonder waarschuwingsborden, zonder gevarendriehoeken, zonder een persoon die maande om langzaam te rijden, mannen op de grond om in het midden van de weg, spijkers in het asfalt te slaan, zodat ze een touwtje konden spannen om witte lijnen te trekken. Is dat wel of niet absurd?
Een klein uurtje gewacht bij het veerpont van Bechet naar Oryahov, van Roemenie naar Bulgarije, en een mooi gesprek gehad met een Roemeen, die vloeiend Engels, Frans, Duits en Roemeens sprak. Hij was met zijn zoontje op weg naar Sofia om daar zijn zoon te laten deelnemen aan een internationaal tennistoernooi.
Het gebruikelijk staaltje werkverschaffing bij de Bulgaarse grens: 4 loketten. Eerst paspoortloket, dan een soort wegenbelasting (kreeg je een klein bonnetje mee), dan vignet en dan doorrijden om dat kleine bonnetje af te geven.
Recht door kunnen rijden naar Stara Zagora (gauw een uurtje of 5 (knap de weg gewezen door S. en S. Ook recht naar Stara Zagora kunnen rijden om wat te eten en te wachten op Kalin. Even het outreachschema doorgelopen (weer ieder dag naar een zigeunerdorp) en naar Borilovo. Daar zitten we nu. De dames zitten gezellig een spelletje te doen.
Morgen meer.
Albert