Onze eerste les

  • Geplaatst op: 3 August 2015
  • Door: Albert

Het is wel erg vroeg: om kwart over 6 in de morgen onder de douche. En dat op zondagmorgen. Heet dat zondagrust? Als goede Hollander moet je wat te mopperen hebben. Op tijd richting Zion-kerk waar we hopen een aantal bekenden te zien. We hebben dan al samen ge-ontbijt; buiten in de zon zittend met brood, vers van de bakker.
We zien weinig jongelui in de kerk, behalve een grote groep jongelui (16) uit Nederland en wel vanuit een kerk in Wijk en Aalburg. Ze werken nu al zeven jaar in/aan/rondom/met een jongensweeshuis. Ze brengen, samen met Marina (ja, DE Marina voor de ex-Bulgarije-gangers!) een heel nest weeskinderen mee naar de kerk. Heel bewonderenswaardig en mooi dat ook zij trouw zijn aan hun project en dat ze ook samenwerken met andere kerken in dit project. Ga je naar Bulgarije en zie mensen die op amper 20 kilometer van je vandaan wonen :)
Ja, die jongelui die we hadden verwacht. Juist vandaag is er een heel groot jongerenkamp begonnen vlak bij Sliven: Garandila. Het kamp bestond al in 1996, toen we voor het eerst in Sliven waren. Nasco en Diana waren de organisatoren: we hebben jaren met allerlei mensen die bij ons waren, in hun huis geslapen. Wel hebben daar naast heel bijzondere herinneringen ook een bijzondere relatie mee gehouden; ook met hun kinderen Maria en Ivo. Het is een kamp waar dit jaar 1800 jongeren naar toe gaan. Maar dat kamp is dus ook op geen enkele wijze te vergelijken met de kampen waar wij aan mee werken.
Gisteren onze eerste outreach: naar Zimnitza. Ook daar waren we in 1996 voor het eerst. Het is een plek waar we zien dat God aan het werk is, maar ook dat de armoe blijft, waar –naar mijn heel persoonlijke mening- de beste Roma-aanbiddingsmuziek wordt gespeeld. Onder Anaida was de kerk aardig gedisciplineerd; er is wel een wat “lossere” orde in de kerk. We hebben daar het drama met de maskers uitgevoerd. Naast wat technische mankementen is dat heel goed gegaan en ontvangen. F. heeft een heel goede uitleg gegeven; ze is zo dapper en getalenteerd. Het nogal erg kinderrijke dorp maakte het wel erg moeilijk om op een acceptabele manier spellen te doen en om de kinderen een traktatie te geven: best wel frustrerend voor het team. In de evaluatie die we ’s avonds nog hebben gehad maakte ons erg duidelijk dat de bemoedigingen die we op zondag hebben gekregen, vooral over “samen” en “eenheid” , wel erg op zijn plaats waren. Dus, blijf aub bidden voor het team.
De weg naar Zimnitsa: daar moet je wel iets van zeggen. We hebben onderweg naar Bulgarije en in Bulgarije gezien dat de hoofdwegen sterk verbeterd zijn: niet overal, maar veel wel. Nou, die centjes van de Europese Unie zijn zeker niet besteed aan de binnenwegen. Kalin reed ons voor: soms rechts op de weg, dan in het midden, dan links, soms stapvoets en dan weer een stukje op zijn Kalins (momenten waarop ons navigatiesysteem wanhopige geluiden maakte om aan te geven dat waar 50 kilometer staat, 100 wel iets te hard is). Het deed weer denken aan onze eerste ervaringen toen we van Sofia naar Lom reden. Dat was 100 kilometer en daar deed je vier tot vijf uur over. De weg deed me ook weer denken aan de nauwe band die Bulgarije heeft met Holland. Een beetje vrij vertaald is Holland een hole-land. Nou, Bulgarije had toen meer holes in de weg dan weg (want die was weg), dus was ook wel een hole-land.
Ik was gisteravond niet echt in staat om een stuk te schrijven. Het is nu maandag: vanavond een outreach naar Dimitrovgrad. We zien er naar uit wat God gaat doen. Fijn dat we Hem een beetje mogen assisteren.
Ik weet dat de foto’s niet allemaal duidelijk zijn: maar beter iets.
Hartelijke groeten uit Borilovo, Bulgarije en dank voor alle reacties en berichten en wensen en zo. En Timo: er is weer Zagorka Gold.
Albert