is er nog leven na les 1?

  • Geplaatst op: 4 August 2015
  • Door: Albert

Het is erg warm hier: mensen houden siesta. In de stad is het verzengend heet. Hier, in Borilovo, toch min of meer in de bergen, waait het af een beetje, en dat geeft wat verfrissing. Vandaag heb ik de mogelijkheid aangegrepen om mijn voorbereidingen voor het familiekamp weer wat aan te vullen. Lekker buiten in de schaduw zittend, niemand om me heen. Ik besef op zo’n moment wat God mij, en ons, heeft toevertrouwd.
Vanmorgen werden we verrast door Stefan en Hristina, die lekkere cake en wafels hebben gebakken. De geconfijte krieken maakten het extra lekker. Het zijn erg aardige mensen, die het ons niet moeilijk maken. Onze teamtijd vanmorgen was een opluchting na de eerste les gisteren. We lezen iedere dag een tekst, nemen een half uur stille tijd en bespreken dat samen. Een heel goede tijd gehad over het najagen van vrede en wat ons daarin dwars kan zitten,
Een paar uur zonder WIFI zitten blijkt niet dodelijk te zijn. Eigenlijk wel rustgevend.
Vanavond naar Dimitrovgrad: een kleine zigeunerkerk, ongeveer anderhalf uur van de Turkse en Griekse grens. Er zijn diverse Turkse woongroepen, maar in Dimitrovgrad is het een Roma-dorpswijk.
We ontmoeten opnieuw een paar bekenden: steeds die herkenning. Mooi dat we in de loop van jaren plaatsen hebben waar we bekend zijn. En dat door heel het land heen: van Oost naar West en van Noord naar Zuid.
Vanmiddag samen met S. 2 paar duo-skis gemaakt voor de spellen. Stefan moest even laten zien dat hij een elektrische cirkelzaag heeft: ik gun hem graag dat gevoel. Hij doet erg zijn best voor ons. Vraagt ook steeds of we iets nodig hebben.
S. (Welke S. zou dat zijn?) heeft weer eens lekker gekookt op een primitief gasstelletje. Een grote pasta-kookpan konden we bij de buren lenen.
Het is inmiddels dinsdagmorgen: Dimitrovgrad hebben we achter de rug. Waar we waren was echt midden in een Roma-wijk. De straat afgezet met rijen stoelen waar de bijeenkomst wordt gehouden. Op de voorste rijen zitten kinderen; die worden op een wat minder christelijke manier verwijderd. Die plaatsen zijn natuurlijk voor de gasten: voor ons dan.
Toch ook hier herkenning. We zijn hier eerder geweest. De jongeman die de aanbidding doet was een paar jaar terug in het jongerenkamp. We hebben ook hier tijd voor plezier met de kinderen, dans en spel. Onze jongedames zijn hier echt goed in.
Het drama van de maskers blijkt wel heel duidelijk te zijn. L. doet de uitleg, bijbels en persoonlijk. Een oproep om te kiezen voor Jezus, Hij staat immers aan de deur en klopt, geeft weinig direct resultaat. Ik heb, een heel persoonlijke opvatting, dat de opwekking die we hebben meegemaakt onder de Roma’s, wat over lijkt te zijn. Maar het is goed om er te zijn en uit te stappen. We weten dat het belangrijk is, en dat merk je ook, te laten weten dat ze belangrijk zijn en er bij horen. We komen voor hen en dat wordt ontzettend gewaardeerd. Eb we bidden wel voor veel zieken: jong en oud.
Op weg terug zit ik voorin naast Kalin. We spreken over allerlei zaken. Maar plots komt onze zending van kleren en andere goederen aan de orde. Een mooi verhaal. Nina is Kalins vrouw. Haar ouders wonen in een klein dorp, niet ver van een zigeunerdorp. Wat gebeurt er in dat dorp van de ouders van Nina? Die praten er over dat ze naar niet snappen dat een aardig aantal mensen in dat zigeunerdorp zo’n mooie kleren en schoenen dragen. Dat kan toch helemaal niet. Wat blijkt: Kalin heeft met zijn team in dat dorp kleren van Rafael Den Bosch uitgedeeld aan wie het nodig hebben. Bemoedigend voor degenen die betrokken zijn in het magazijn-, inpak- en transportwerk in de kerk!!
Vanavond naar Samuilovo: een nieuwe uitdaging.1
Groeten uit een warm maar aangenaam Borilovo. Namens het team
Albert

Video: 
een loopje nemen. Een beetje dubbel