weer in het "normale"

  • Geplaatst op: 24 August 2015
  • Door: Albert

Maandag 24 augustus
Het is vrijdagmorgen als de bus redelijk ingepakt klaar staat. U weet nog wel: die stoere jongens die al onze bagage in een keer naar beneden brengen. Het is wel een beetje sneu: F.’s koffer staat er in, maar niet haar handbagage. Ze blijft achter voor een weekje. Fijn voor haar, maar dat is ook hier al afscheid van haar nemen.
Direct na het ontbijten worden de secret angels ont-secreted, oftewel worden de geheime engelen onthuld. Dat gebeurt meteen aansluitend aan het ontbijt. Eerst spreekt Kalin, die wat beter in zijn vel zit. Hij was heel moe en een beetje gestresst. Hij is een beetje tot rust gekomen. Dan wordt het een door elkaar lopen: de gemaakte kadootjes worden uitgewisseld. Heel indrukwekkend. Mensen komen om gebed en een zegen: mooi om te doen. We kunnen terug zien op een heel mooi kamp dat een heel goede atmosfeer kende en waarin mooie vriendschappen zijn ontstaan. Ook de integratie tussen Roma’s en Bulgaren is heel goed geslaagd. Er kwam een grote eensgezindheid en we zagen jongelui ontdooien. Imposant was de ontwikkeling van drie zusjes uit Nova Zagora. Het jongste zusje zie je geregeld op de foto: ze was te jong voor het kamp maar ze zijn door een soort jeugdzorg met drieen uit het gezin geplaatst en wonen nu bij hun oma. En het was gevoelsmatig alleen mogelijk om hen met drieen te laten komen en dat werkte na een paar dagen prima. De eerste dagen zaten ze alle drie buiten op een bankje en kwamen ze amper bij de bijeenkomsten. En de laatste dagen waren ze enthousiast, deden met alles mee en genoten echt. Kalin vertrouwde ons toe dat de oma ze heeft opgenomen en voor hen zorgt en dat moet regelen met 180 euro pensioen per maand. Kalin heeft beloofd wat extra naar hen om te zien. We kunnen hem daar bij helpen: ik hoef niet uit te leggen hoe.
Nog onwetend van wat ons te wachten staat, vertrekken we richting huis. In Nova Zagora nog gauw wat eten en drinken voor onderweg en we gaan op weg. Op de parkeerplaats komt James nog afscheid nemen: die hadden we gemist.
De route naar Sofia is simpel en verloopt snel. De rondweg is niet bereikbaar en de rit is dwars door Sofia. Ons navigatiesysteem werkt perfect en loodst ons feilloos (op schootsafstand van de kerk en woning van Ludmil) richting Nis. We zien onderweg al veel autos die kant in gaan, maar er is niets verontrustends. Totdat we een kilometer of 3 van de grens aankomen. In tegenstelling tot normaal kan het vrachtverkeer doorrijden en komen we daar al stil te staan. Dit is het eerste oponthoud van een paar uuren belooft niet veel goeds. Alle details van het vervolg zullen we u besparen: een paar feitjes. Twee uur wachten bij tolpoortjes buiten Belgrado. Meer dan zeven uur wachten bij de grens Servie-Hongarije, daarbij in het midden latend aan wie het ligt: in ieder geval is er een relatie met het laatste vakantieweekend van heel veel Turkse families uit Frankrijk, Duitsland, Zwitserland, Belgie, Nederland en nog veel meer landen.
Onderweg proberen we de moed er in te houden. Er wordt vel geslapen, maar tenminste de chauffeur moet goed wakker en alert blijven. Als je niet goed aansluit is de kans groot dat een andere auto er tussenin wringt. Oude Balkanherinneringen dringen zich op: in 1992 stonden we in totaal 24 uur aan de grens. Het gedrag is nauwelijks veranderd ten opzichte van toen: er is minder zichtbare agressie. Ik verdring de inmiddels aardig verwerkte trauma’s en geloof dat het ooit nog beter wordt. Maar kan een zwerm auto’s van 10 breed beginnend en die uiteindelijk 4 douanehokjes moeten bereiken, geregeld worden? Ja, in Nederland geen probleem: ga maar een druk weekend naar Texel. Maar waar Balkanregels werken is het anders. Misschien weet Rutte een oplossing; Van Agt en Lubbers in die tijd in ieder geval niet.
Aardig uitgeput komen we na ongeveer 38 uur in Esch aan: 2 minuten voor middernacht. Uiteraard een frietje bakken en naar bed: allemaal bij ons. Zondagmorgen allemaal naar de dienst in Den Bosch en wat vertellend over de indrukken die we hebben opgedaan.
We zijn veilig thuis na een bewogen tijd in Bulgarije: gezegend hebben en gezegend zijn.
Na een evaluatie laat ik graag weer van me horen.
Bedankt voor alle belangstelling, gebeden, bemoedigingen en ondersteuning.
Bovenal zijn we God dankbaar dat Hij met ons was, is en zal zijn.
Albert