bijna terug

  • Geplaatst op: 30 September 2017
  • Door: Albert

28 september 2017:
De temperatuur is hier aardig gedaald. Overdag nog zo’n 20 graden; al een paar dagen 18-19. Volgende weken wordt nog royaal 20 graden voorspeld. In de nachten wordt het buiten koud; amper een graad of drie, vier.
Overdag is het heerlijk als de zon schijnt: er zijn nu echt wat sombere lucht-dagen geweest. Er wordt wel goed weer voorspeld: royaal boven de 20 graden de komende weken. We zullen zien. Buiten lijkt het erg herfstachtig. Niet door veel regen of wind, maar door de droogte. De bladen zijn al een tijdje geel en bruin en vallen af. Bij wat meer wind worden appels en peren op een natuurlijke manier van de takken geplukt. De boom bij Boby hangt vol peren; zal wel een perenboom zijn. De tuinbank staat er onder, maar ze durven er niet te gaan zitten. Toch niet bang dat ze een appel op hun hoofd krijgen, verwacht ik.
Het is nu echt tomaten-tijd. We genieten er echt van. Tomaten smaken hier nog naar tomaten; zongerijpt en dus zoet. Tomaten van een pond en tomaten van 10 gram: altijd lekker en altijd zoet. In de gezinnen wordt hard gewerkt aan het produceren van een soort tomatenpuree in potten. Goed en vol vitaminen voor de winter. We worden bijna “doodgegooid” met tomaten: Eleonora, Marianne, oude Marien, Ellie... allemaal tomaten zat.. wij ook. Wat zullen we straks de heerlijke shopska missen en de simpele tomaten met komkommers. Cyrene (de witte kaas en door Hollanders steevast feta genoemd omdat ze curene niet goed kunnen uitspreken) kunnen we wel meenemen naar Nederland. Zeker onze kleinkinderen zijn er gek op: ik ook maar ik lus er geen pap van.
We hebben weliswaar geen bijzondere dingen meer gedaan, maar hebben toch aardig wat ondernomen.
We hadden een doopdienst met de kerk in Sevlievo. Plamen heeft ons uitgenodigd. Het is in Granitsa, een kilometer of 15 van Sevlievo. Uiteraard in een riviertje: weinig water, veel rotsen. Wel genoeg water om kopje onder te kunnen gaan. En natuurlijk een picnic. Er is geen doopbespreking geweest: dat wordt ter plekke gedaan. Zo’n 25 man zijn meegegaan met de 5 dopelingen. De moeder van Angel werd gedoopt . Zelf zegt ze voor de derde keer: als baby, als kind van 3. En nu heeft ze zelf de keuze gemaakt. De ceremonie op zich is sober. De uitleg erg lang: pimpernelblauwtjes geven me gelukkig afleiding. Een van de dopelingen laat zih opnieuw dopen omdat er bij de eerste doop geen fotos zijn gemaakt: LOL. Een uitgebreide picnic volgt in de open lucht. Mooi weer: wie doet ons wat. Wel leuk om op deze manier betrokken te zijn.
Bij de doop zijn ook Valentin en Emy aanwezig: de beheerders van het gebouw van Mission Possible in Dobromrka. Ze willen op bezoek komen bij ons. Omdat ze niet zo goed Engels spreken, willen ze graag iemand mee nemen; dat wordt uiteindelijk het hele gezin van Plamen; dus Plamen,Kkremie en de twee dochters. We hebben een gezellige tijd met ze: Sjannie heeft weer eens lekker gekookt.
In Lovech wordt 500 jaar Reformatie herdacht in een conferentie. We besluiten daar een avond naar toe te gaan. Ik bel Plamen om wat details: tijd en adres. Hij zegt dat hij ook gaat: alleen. Het is toch zijn richting in en ik stel voor hem op te halen en thuis te brengen. Prima: hij wacht bij de kerk. Uiteindelijk resultaat is dat we met een volle bus naar Lovech rijden en terug via Sevlievo. Het is een goede aanbidding en de preek is wel erg Amerikaans vol genade. Is het niet altijd belangrijk om balans te vinden? Boby, onze buurman-pastor is er ook met Marianne. Daags daarna vragen we hen hoe ze het vonden: helemaal niks, dus. Ze hebben een doctrine van erg veel wet en geen fouten mogen maken.

Toen we ons huis kochten in Popovtsi, echt een bouwval, mochten buitenlanders geen grond kopen. Een paar jaar terug veranderde die wet; dus de toezegging in ons koopcontract kon worden nageleefd. De vorige eigenaar, onze buurman pastor Boby, zegt dat hij daar al twee jaar mee bezig is. Maar we merken dat hij moeite heeft met de grenzen. Hij heeft ons het huis verkocht zonder de wetgeving van de grenzen rondom een huis te kennen. Nu blijkt dat de ruimte tussen zijn en ons huis niet voldoet aan de minimale afstand. Er is zelfs even sprake van afbreken. Maar dat is duidelijk van de baan. De wetgeving op bouwgebied is ingewikkeld. In ons geval hebben we eerst een vergunning dat ons huis mag blijven: dat heet, sorry, Poep. Als we die vergunning hebben moeten we Roep krijgen. Roep betekent dat we mogen aanpasseqn, renoveren en bouwen. We moeten dus van Poep naar Roep. Slechts weinig mensen bij de gemeente spreken Engels. Dat betekent dat we een vertaler nodig hebben. Angel wil ons daarbij helpen. We bezoeken een stadsarchitect waar Boby zich mee heeft verbonden. Ze beloofde dat het in twee weken zou zijn afgewikkeld: inmiddels twee jaren geleden. We gaan met Boby mee om te ontdekken hoe het nu zit. Ze heeft een tekening van de grond gemaakt, waarbij we geen enkele ruimte hebben om ons huis aan te passen. Boby stemt er mee in om het flink aan te passen: de ruimte tussen onze huizen wordt verdeeld: hij een beetje meer als wij. Voor ons geen probleem. De grens achter ons huis wordt 5 meter: de verplichte afstand. Boby zegt daar geen enkel probleem mee te hebben. Angel is er gelukkig bij om te vertalen, maar ook om Boby naar zijn mening te vragen. De architect belooft aan het einde van het gesprek om in uiterlijk 2 weken alles bij een beoordelingscommissie van de gemeente te hebben. Heel onverwacht worden we binnen een paar dagen bij de gemeente verwacht; een stugge, niet-engels sprekende kritische dame wacht ons op. De jongedame die er bij zit zegt desgevraagd tegen me geen engels te spreken.. mmmm. Boby dringt erg bij haar aan.. indringende toon en de dame reageert geagiteerd. Als we buiten komen zegt Boby dat er niet 1 procent kans is dat het plan doorgaat bij de commissie die het uiteindelijk moet beoordelen. Die commissie komt daags daarna samen en we worden daarbij verwacht. Samen met Angel en Boby komen we even samen in ons huis en bespreken de situatie. Het enige wat ons rest is om samen te bidden voor een goede afloop..
Daags daarna staan we opnieuw in het grote gemeentehuis. Boby en wij.. Angel komt met Deutsche Gruendlichkeit een minuut voor twee, dus precies op tijd, bij ons. We moeten even wachten... Boby gestresst.. wij best wel rustig. U mag binnen komen. In een vergaderzaal staan 9 dames rondom een grote tafel.. gekakel is niet van de lucht. We zien de archtitect die het plan voor Boby en ons heeft gemaakt; de stugge dame van gister en daaromheen een nest belegen dames. Ook de jonge dame die gister geen Engels sprak. Een mevrouw legt de anderen het zwijgen op en legt uit waar het probleem zit (de afstand tussen de twee huizen). De eerder zo stugge dame van gister seint op een vriendelijke manier naar Sjannie dat het goed zit; er blijkt een vriendelijke dame te zijn die Engels spreekt en ons duidelijk maakt dat het met de POEP helemaal goed zit. Omdat het een oud huis is, maken ze uitzondering voor de afstand en maken een goede verdeling tussen het huis van Boby en ons. Ook de rest van het ingediende plan is prima, zodat we verder kunnen. De poep-fase is voorbij; op naar de Roep-fase. Na tien minuten lopen we blij de vergaderkamer uit, want alles lijkt nu rond te komen.De Engels-sprekende dame verzekert ons, dat we altijd voor vragen binnen kunnen lopen; we zijn altijd welkom. En , zegt ze, wijzend naar de jonge dame die gister geen Engels kende: en zij spreekt prima Engels en kan je alles vertellen wat je wilt weten. Die jonge dame moet wel een spoedcursus bij LOI hebben gevolgd dat ze dat Engels in een nacht onder de knie heeft. Omdat we binnenkort naar Nederland gaan en niet weer vertraging willen, gaan we samen naar een notaris (eigenlijk weer een apart verhaal) om Angel te autoriseren het proces voort te zetten. De grond is in ieder geval een verhaal dat we nu achter ons kunnen laten. Een wonder is gebeurd: in twee weken is meer bereikt dan in twee jaar door Boby. We kunnen nu van Poep naar Roep 
We bezoeken de kerkgemeente in Tryavna, een Foursquarekerk, zoals we ook in Den Bosch hebben. Het is een heel traditioneel oud stadje met prachtige gebouwen. Peter en Elly met hun kinderen Valentin en Lora zijn met ons mee. Ze lijken het er wel naar hun zin te hebben. We lopen er ook even rond en lunchen daar samen.

Rafael Den Bosch heeft in september haar 15-jarig bestaan gevierd. We hebben een video-felicitatie gemaakt. Voor de liefhebbers: youtube https://youtu.be/zSOmZShu4Zg
Is het niet heel bijzonder om bijna iedere dag een herder met schaoen en geiten voor het raam te zien verschijnen? Hij heeft Sasho en is 84 jaar. Het is zijn laatste jaar als herder, vertelde hij. Hij werkt daar hard aan: in julie had hij nog vier schapen en vier geiten. Zijn jongste geitje is inmiddels al even op; hij heeft nu ook nog maar drie schapen. Maar hoe uniek is het om een herder voor je deur te krijgen.
Ons huis in Popovtsi wordt langzaam in de winterstand geplaatst: de kachel aan, want het wordt ’s nachts echt fris: een graad of 4, 5. We ruimen rondom het huis zoveel mogelijk op: we missen wel een berging. Straks moet het aanreqcht weer binnen en de bedden en matrassen worden voorbereid op de winter. De humidifier werkt op volle sterkte omdat het echt vochtig aan het worden is. Angel zet deze straks af als het gaat vriezen. Hij controleert ook alle waterpunten en sluit het water ook af. Biser meldt ons internet af, dat wel wat sloom is om normaal naar uitzendingen te kijken.
We ruimen veel op... al klaarzetten voor ons vertrek. En natuurlijk lekkere dingen kopen als ik met Simon en Ludmil een paar dagen ga vogelen. Simon heeft mooie plannen gemaakt: een excursie in een gierengebied (dat wordt lachen, gieren, brullen... of misschien alleen gieren); en we gaan even de grens naar Griekenland over om rondom een meer vogels te zoeken (en te vinden).
We zitten weer met onze gevoelens weer in zo’n dubbelfase: fijn om naar Nederland te gaan om kinderen, kleinkinderen, familie en vrienden weer te ontmoeten; we blijven wel graag hier om de mensen hier te ontmoeten en met hen op te trekken. Ons Bulgaars wordt steeds beter en we kunnen met veel mensen gewoon een praatje maken. We missen Nederland... straks missen we Bulgarije. Maar Nederland heeft deze keer genoeg uitdaging: nog geen huis; cusrsus identiteit.. zong Mieke niet: waarheen leidt de weg?
Dat was het weer. Volgende week nog een berichtje voordat we Bulgarije verlaten. Ik heb ook deze keer foto’s en wat filmpjes. Geniet er van. Reageer al je daar tijd voor hebt en zin in hebt: via de site dag graag je naam er bij. Wil je wat persoonlijker reageren: albertvanbrunschot@live.nl of naar Sjannie: sjannievanbrunschot@gmail.com

Vanuit een afgekoeld Popovtsi hartelijke groet en veel zegen.